Սարերի՛ քամի, որտեղի՞ց ես գալիս
Եվ ո՞ւր ես շտապում,
Անհանգիստ ու տխուր
Իմ սարերի՛ քամի:
Սարերի քամին ինչ-որ բան շշնջում
Ու կորչում է հեռվում,
Անհանգիստ ու տխուր
Իմ սարերի քամին:
-Ես գալիս եմ շատ հեռուներից՝
Ավերակ դարձած քո հայրենիքից,
Որ տանեմ ես ձեր կարոտն այն լեռներին,
Որոնց դուք թողել եք գետի այն ափին:
Սպասի՜ր, քամի՜, և ի՛նձ լսիր, թե ինչ կասեմ,
Քիչ հանդարտվի՜ր և ի՛նձ լսիր, թե ինչ կասեմ,
Որ տանես խոսքերս դու այն լեռներին,
Որոնց մենք թողել ենք գետի այն ափին:
Քանի մեր վանքերում կնքում են մանուկներ՝
Արևի պես մեծ ու կրակոտ աչուկներով,
Քանի մեր աչքերում դեռ չի մարել կարոտը,
Կարոտը այն, որով նայում ենք մենք հեռվին:
Ուրեմն մենք մի օր կգանք ձեր գիրկը դեռ,
Մեզ սպասո՜ղ լեռներ: